De Ambtenaar – Deel Twee
Weet je het nog? Vorige week, in deel één van de ambtenaar, vertelde ik over mijn ontmoeting met hem in de Monkey Bar. Nadat ik 23,5 wijn later, speeksel en mijn telefoonnummer stond uit te wisselen vraagt hij of ik binnenkort met hem op date wil.
Ik zal je eerlijk zeggen. Hij liet er geen gras over groeien. Direct bij thuiskomst heb ik het eerste appje al binnen op mijn telefoon. “Ik wou dat ik naast je lag”. The morning after werd zijn intensiteit zeker niet minder. If anything, deed hij nog harder z’n best. Eigenlijk heb ik een constante live feed met alles wat hij aan het doen is. Van zijn ontbijt tot aan zijn hond uitlaten. Alles komt voorbij.
Nu zou het zomaar kunnen dat jij denkt: Dat is toch hartstikke leuk? Tsja. Veel vrouwen zullen dit onwijs leuk vinden. Zo’n typische boy die op zoek is naar de liefde van zijn leven. Laten we voorop stellen dat er niets mis is met dat type man. Maar goed. Ik ben gewoon een eikel. Niet hij. Nee. Ik. Deze mug. Eigenlijk is het gedrag dat hij vertoond zoals het hoort. Ongecompliceerd. Ietwat intens, maar buiten dat, vrij normaal.
Ik ben gewoon de mug met bindingsangst. De mug die het niet leuk vindt als iemand te dichtbij komt. De mug die de live feed die hij deelt over zijn kutleven gewoonweg niet kan waarderen. Maar goed. Ik vond dat de ambtenaar een kans verdiende. Dus ja. Ik ging met hem op date. Hallo. Hij had nog steeds een hond. Alleen al daarom was ik bereid om hem een kans te geven. Who knows. Misschien komt deze ambtenaar wel verrassend uit de hoek.
Hij ging voor mij koken en we gingen samen een potje bowlen. Afgezaagd, dus tof! Ik had er best zin in. Om vooral een goede indruk op zijn hond achter te laten, neem ik een grote kluif mee. Uiteraard ook een lekker wijntje, voor het geval hij een flesje van drie euro heeft gehaald. Blij toe, want dat was ook zeker het geval. ‘Lekker opgewarmd’ is hoe ik zijn kookkunsten het beste kan omschrijven. Er kwam weinig koken aan te pas. Het was vooral veel voedsel uit pakjes. Ach. Lekker koken is nou eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Dat wordt maar weer eens pijnlijk duidelijk.
“Ik ga lekker Grieks koken”. Goh. Ga dan maar eens met je pokerface zeggen dat het er onwijs lekker uit ziet. Zelfs als je dat wél met veel pijn en moeite uit je strot weet te persen, dan moet je dat vreten daarna nog maar eens door je strot zien te krijgen. Het zag er niet lekker uit. Veel. Vet. Pakjes. Ongezond. Eigenlijk stoor ik mij direct aan het feit dat hij dit ‘gezond’ koken noemt. En toch. Toch ben ik ergens ook wel gecharmeerd, want hij staat wel voor mij te koken.
De wijntjes gaan er goed in. Ik probeer ze weg te tikken. Zodat ik de goede moed erin blijf houden. De tijd, die ineens een stuk sneller gegaan bleek te zijn, redde mij. Ambtenaar die hij is, kan hij natuurlijk niet 5 minuten later dan zijn reservering aankomen. “We moeten gaan anders komen we nog te laat”. Gered van de verplichting nog verder door het bord eten heen te worstelen.
Eenmaal bij de Bison Bowling, ben ik, inclusief knorrende maag, al zeker een wijntje of 7 verder. Tot dat moment was het gesprek redelijk saai. Thank god for alcohol. Onder het mom leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker. De alcohol ervoor dat ik mijn competitiviteit wat kan laten waren. De grote drang om te winnen wordt vervangen voor focus die bowlingbal überhaupt een goede slinger te kunnen geven. Ik ben geen bowlingtalent. Laten we het erop houden dat een gootje voor mij geen overbodige luxe was geweest. Al was het alleen al voor een iets minder gênante score op het bord.
Gelukkig komt aan elke date een einde. Of nou ja. Dat hoop je dan. De ambtenaar is er alleen nog niet klaar mee. Terwijl we weer in de auto stappen om terug richting zijn huis te rijden. Vraagt hij “Nog één klein wijntje bij mij thuis?”. Is het verstandig een nachtmutsje te halen bij hem thuis?
Benieuwd hoe dit verhaal verder gaat? Lees deel drie van de Ambtenaar dan! Joe!
Pingback: De Ambtenaar - Mug & Olifant
Pingback: De Ambtenaar - Deel Drie - Mug & Olifant