De Ambtenaar – Deel Vier
Weet je het nog? Vorige week, in deel drie van de Ambtenaar, liep ik quasi nonchalant, inclusief semi drooggeföhnde, semi ontplofte haardos richting één van Haarlems meest begeerde restaurants. Of nou ja. Dat is wat hij mij had doen geloven. Ik was ervan overtuigd. Ik had erop gehoopt. In ieder geval tot het moment dat ik hem plotseling hoorde zeggen: “Kom we moeten hier naar binnen.”
Oh. My. Lord. Even probeer ik nog te peilen of het serieus is, of dat hij een grapje maakt. Nee. Nee. Nee. Het is geen grap. Hij is sowieso niet van de grappen. Dit was geen ratatouille of ML. Ik vroeg mij ook zeker af waarom hij die reservering al een week van tevoren had moeten maken. We liepen Subliem binnen. Een ouderwetse tent, met een gemiddelde leeftijd van een jaar of 55. Gedrapeerde gordijnen aan het plafond. Ja. Je leest het goed. Aan het plafond. De keuken is ook eerder “veel en vet” dan “verfijnd” te noemen.
Niet helemaal een restaurant van mijn keuze of naar mijn smaak. Oké, fair enough. Het was geen euroknaller bij McDonalds. Maar als dit zijn definitie is van fine dining is, dan liggen we overduidelijk niet helemaal op een lijntje. Dat eerste kwartier in het restaurant was ook op zijn zachts uitgedrukt ongemakkelijk. Het gemiddelde bejaarde echtpaar kijkt verbaast om bij de binnenkomst van ‘een jong stel’. En ondanks de gehoorbeschadigingen en Philipsoorbellen parade, werd de gehele tent muisstil.
Je merkt dat alle ogen op ons gericht zijn. De oren van omliggende tafeltjes liggen figuurlijk ook op onze tafel. Die vragen zich natuurlijk af waarom wij hier zijn. Nemen wij onze opa en oma mee uit eten? “Oh nee, Arie, moet je nou kijken. Wat enig. Die jonge broekkies die hier gaan dineren. Zo zoet. Zo zaten wij er 30 jaar geleden ook samen bij. ” Ik stel mij ergens voor dat het gesprek aan de andere tafels zo ongeveer op deze manier is gegaan.
Eigenlijk was dat nog het minst ongemakkelijke aan de avond. Ik vond het eten een grotere uitdaging. Eerlijk is eerlijk. Ik ben een zeikerd wanneer het op eten aankomt. Alles onder het mom beter verwend dan verwaarloosd uiteraard. Maar goed. Ook ik doe mijn best. We gaan voor een verrassingsmenu. Achteraf de meest onverstandige keuze, je kan beter wat bestellen waarvan je zeker weet dat je het lekker vindt. Maar goed. De aftrap met bubbels was in ieder geval een hoogtepunt.
Voor mij persoonlijk is uit eten gaan écht geslaagd als je gerechten eet die je thuis niet maakt of kan maken. Een smaaksensatie. Een beleving. Een ambiance. Voor mij hoort een plakje opgerold cervelaat, gevuld met een beetje cream cheese niet in dit rijtje thuis. Ik vind dat geen voorgerecht. Een verrassing van de chef? Dat zéker. Maar of je daar nou blij van wordt? Terwijl ik hem zie smullen en smikkelen. Zijn ogen zie dichtdoen wanneer hij een hapje neemt. Besef ik mij des te meer dat wij simpelweg zo niet bij elkaar passen.
Ik hoor je denken. Jezus. Wat ben jij een azijnpisser. Het is ook nooit goed. Misschien zou ik je gelijk geven. In ieder geval tot aan het dessert. Ergens tussen het opdienen van een mierzoete dessertwijn en een parade van veel slagroom en ijs haalt hij nogmaals zijn ex erbij. Een relatie waar hij overduidelijk niet overheen is. “Ik vind het zo leuk dat jij ook van lekker eten houdt. Mijn ex wilde alleen maar naar ‘All you can eat’ restaurants”.
Oké. Wauw. Het type restaurants waar ik dus nog nooit een stap binnen heb gezet. En tracht te houden overigens. Al met al ontbrak de klik aan alle kanten met de ambtenaar. De combinatie van zoeken naar gespreksonderwerpen, het ontbreken van lachen en humor die wij niet delen. Alles bevestigd wat ik na die eerste date eigenlijk allang wist. Wat deed ik hier nog? Wat onwijs zonde van mijn kostbare tijd. Laten we deze avond maar zo snel mogelijk afsluiten.
Hij vraagt de rekening. Ik loop naar de w.c. Klassieke move. Zo uit een boekje. Wanneer ik terugkom vraagt hij of ik de rekening met hem wil splitten. What? Dude. Really? Jij neemt mij mee op date. Jij kiest het restaurant. Jij bezorgt mij een kutavond én wil vervolgens de rekening splitten?
Pingback: De Ambtenaar - Deel Drie - Mug & Olifant
Pingback: De Ambtenaar - Deel Vijf - Mug & Olifant